Een brief, aan iemand die het noorden kwijt is:
Als alles verloren lijkt. Je nergens meer terecht kan. Je geen ouders hebt die je willen opvangen, of je willen steunen. Geen familie. Je omgeving je verdriet niet begrijpt, of nog maar zien kan.
Als je alles weggegeven hebt, vrijwillig, aan vrienden. Je hebt nu zelf hulp nodig, maar er staat niemand voor je klaar.
Als je leeg bent, je moed verloren. Nog één klein sprankeltje hoop je naar de toekomst trekt.
Jullie staan op een splitsing van een weg. Welke neem je? Waar zal die je brengen? Knopen doorhakken, keuzes maken. Of beslissingen die voor jou genomen worden.
Onverwachts, daar komt liefde om de hoek kijken. Vriendschapsliefde, uit de puurste vorm. Een band die je nooit gezien had, of niet beseft dat ie zoveel waard is, maar het is hulp. Het is dat lichtje aan de tunnel die je erdoor zal trekken. Door dat duistere dal waar je nu inzit.
Je raapt al je moed die je nog hebt bij elkaar. En je krijgt terug kleine momentjes voor jezelf. Je leert terug genieten, je zal de kleinste dingen meer gaan waarderen. Een korrel zand, een geurende bloem, een likje verf, … Aan elk positief stukje trek jij je aan op.
Geloof in jezelf! Durf te geloven in die goeie omgeving van mensen rondom jou. Omring je met de juiste mensen. Leer terug vriendschap en liefde toe te laten in je hart. Maar duw die slechte invloeden buiten. Die heb je niet nodig, die slurpen alleen je energie op.
Ja, laat je baterijen weer op! Leer terug van jezelf te houden! Want je bent mooi, echt waar! Geloof dat maar! Ieder op zijn manier, zijn we allemaal uniek. Kader het maar in: ook jij hebt iets te bieden, ook jij bent het waard!
Voor iemand die het noorden kwijt is,
Van Coco: iemand die haar noorden zoveel jaren geleden, teruggevonden heeft.
anoniemjezelf.wordpress.com 