Ken je dat gevoel? Het idee dat je nooit goed genoeg zal zijn voor anderen? Het fenomeen dat je elke beslissing die je maakt in je leven bevestigd wil zien door minstens één andere persoon, om zeker te zijn dat het wel oké is? Het gevoel van niet goed bezig te zijn of zelfs te falen, dat je plots overvalt wanneer je die bevestiging eens niet krijgt?
Je bent niet alleen
Kan het dan een troost voor je zijn te lezen dat je niet alleen bent hierin? Misschien helpt jou het als ik je vertel dat dit iets is wat mijn leven bijna dagelijks beheerst, in zowel grote als kleine dingen.
Dit uit zich bijvoorbeeld op het werk in het feit dat ik twijfel over wat ik oplever omdat ik geen complimentjes krijg. Of als ik zie dat anderen met dezelfde functie een andere en betere verloning krijgen dan mezelf, dat is dan toch een bewijs dat ik niet goed genoeg ben in wat ik doe? Tegelijk maakt het me ook kwaad, want ben ik dat dan niet waard misschien? Waarom kreeg ik dan in de eerste plaats die job?
Of in contact met andere mensen waarbij ik het idee heb dat er iets ‘mis’ is omdat ze stiller zijn dan anders. Dan vraag ik me meteen af, wat ik heb misdaan? Ik weet rationeel gezien wel dat het niet noodzakelijk iets met mij te maken heeft, maar toch is dit mijn eerste reflex. Dan schrik ik ervan dat ik mezelf zo belangrijk durf te vinden dat het weer eens over mij moet gaan ipv die ander. En ja, ook daar ligt die innerlijke lat heel hoog.
Het is zelfs zo belachelijk dat ik niet zomaar iets van kleding durf te kopen zonder eerst te vragen aan iemand anders of het wel mooi is of bij me past. Misschien zegt die andere wel dat het mooi is maar dat ik het toch niet zal dragen, die zal dan vast gelijk hebben.
Perfectionisme
Na talloze gesprekken hierover met verschillende personen blijkt het allemaal op één ding terug te komen: perfectionisme. En neen, ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een perfectionist ben, hoe kan dat ook? Mijn huis ligt overhoop, soms heb ik geen zin om mijn werk te doen, laat staan dat ik het dan goed doe. Dan blijk ik toch opeens een perfectionist te zijn? Neen, dat kan toch niet.
Blijkbaar ben je dat gewoon al omdat je de lat voor jezelf zo onrealistisch hoogt legt en de druk steeds meer opvoert. Wanneer je bij wijze van spreken niet blij bent wanneer na tig keer proberen kan hoogspringen over een meter een half en meteen de lat op een meter zestig gaat leggen om vervolgens teleurgesteld te zijn dat dit niet meteen lukt. Dat terwijl je eigenlijk eerst nog tientallen keren over die anderhalve meter had moeten springen en gelukkig zijn dat het na zo lang proberen lukte.
Perfectionisme is volgens mij dan ook een rechtstreeks gevolg van de maatschappij waar wij allemaal deel van uitmaken. Wij hebben de druk opgevoerd en doen dit nog steeds, tot het op ongezonde af, want het zal nooit goed genoeg zijn. En laat ons nu net zelf diegenen zijn die onszelf hebben wijsgemaakt dat het steeds meer en beter moet, probeer dat patroon dan nu nog maar eens te doorbreken.
Daarom een oproep: Laat ons samen wat gemoedelijker zijn en proberen tevreden zijn met goed genoeg.
Liefs Clementine
anoniemjezelf.wordpress.com 