Zijn Autisme gaat in therapie!

Sophia schrijft:

 

Waarom ik dit wil schrijven en delen?
Vaak lees ik dat Autisme niet behandelbaar is en er geen verbetering mogelijk is. Ikzelf zou dat graag wat nuanceren, aangezien ik een partner heb die ass heeft en therapie gevolgd heeft en dat naar eigen zeggen zijn leven en dat van anderen zo veel gemakkelijker gemaakt heeft. Is zijn ass genezen in de strikte zin van het woord? Nee, natuurlijk niet, maar door ermee leren om te gaan heeft hij en anderen in zijn omgeving er wel minder last van.

Een pijnstiller neemt de oorzaak van hoofdpijn tenslotte ook niet weg, maar vergemakkelijkt je functioneren ook dan wanneer je dit niet neemt.

 

Ik heb verder wel het geluk dat mijn partner JASSper ook enorm veel zelfinzicht heeft en wat sommigen ook zeggen: hij is daarnaast ook hoogbegaafd en daardoor kan hij er beter mee omgaan en zich aanpassen.
Of mijn partner zich zo vaak aanpast, is trouwens maar de vraag. Hij doet dat uiteraard soms wel, maar niet meer dan ik. Als ik op mijn werk ben, zijn daar nu eenmaal bepaalde regels en dat is bij hem ook zo. Eigenlijk past hij zich niet meer of minder aan dan de doorsnee persoon, dat zegt hij zelf trouwens ook.

Hij stelt wel grenzen, hij gaat niet mee naar familiefeesten omdat hij weet dat hij daar overprikkeld raakt en dat dat dan gewoon niet zo slim om te doen is. Hij maakt voor zichzelf de afweging: is het het waard dat ik overprikkeld raak of niet? Hij bekijkt dit ook in wat hij de komende periode nog te doen heeft en of hij zich dat kan permitteren of niet. Zo zal hij zeker wel proberen aanwezig te zijn op het verjaardagsfeestje van zijn petekind, maar een kerstfeest laat hij liever aan zich passeren.
Ik heb daar helemaal geen problemen mee, ik ga niet zeggen dat ik hem dan niet mis op zo een kerstfeest, maar ik heb liever een man die zich de dagen daarna ook nog goed voelt dan een man die helemaal uit zijn doen is.
Dat is namelijk ook liefde, vind ik, en heel simpel gezegd: ook veel aangenamer voor mij. Bovendien vind ik dat zelfs bewonderenswaardig, want ikzelf durf daar geen “nee” op zeggen.
Mijn vriend JASSper is dus naar een psycholoog geweest, dat heeft hij helemaal uit eigen initiatief gedaan en omdat hij dat zelf nodig vond.

Hij is zelf van mening dat zijn ass vooral een kenmerk is en niet zozeer een probleem op zich, maar dat het wel problemen met zich meebrengt en dat het, in eerste instantie voor zichzelf, nu eenmaal handiger is als je jezelf meer begrijpt.

 

Hij heeft deze therapie gevolgd nog voor ik hem leerde kennen en hij zegt weleens dat wij nooit een relatie begonnen waren, moest hij dat niet gevolgd hebben en uiteindelijk verlangde hij daar toch wel enorm naar.
Hij was 37 toen we elkaar leerden kennen en hij had nog nooit een vriendin gehad. Bovendien was hij ook nog maagd en hoewel men vaak hoort dat mensen met ass minder behoefte hebben aan relatie en seksualiteit, kan ik echt wel zeggen dat dat niet echt klopt.
Het is misschien wat minder klassiek, maar geloof me: mijn partner vindt het fijn dat ik hem graag zie en hij houdt ook heel erg oprecht van mij. Liefde heeft iedereen tenslotte nodig. Hij wil ook graag seks, maar die loopt soms niet helemaal zoals hijzelf het wil. Prikkels ervaart hij nu eenmaal vaak wat anders dan de doorsnee man en dat heeft ook zijn gevolgen op seksueel gebied. In ieder geval moet ik zijn psycholoog ergens bedanken dus, want anders had ik nooit een relatie gehad met deze onwaarschijnlijk, lieve man.
Wat hij dan zelf geleerd heeft in die therapie? Volgens hem is dat vooral communicatie. Als hij heel rustig kan zeggen dat hij overprikkeld is, weet de andere dat ook en is dat voor iedereen duidelijk. Heel simpel en heel duidelijk. Hij heeft natuurlijk de signalen van overprikkeling ook beter leren kennen, ook de signalen en inzicht dat het zou kunnen gebeuren.
Maar hij heeft ook geleerd om overprikkeling te voorkomen. Zo heeft hij geleerd dat soms ergens niet naartoe gaan (neem nu zo een kerstfeest) af en toe gewoon beter is of dat even buiten gaan ook kan helpen.
Zo zijn we ooit op een feestje, toen er loeiharde muziek opstond, gewoon even gaan wandelen om effe tot rust te komen er weer tegen te kunnen. Hij zei me dat hij dat even nodig had, verlangt van mij dan ook niet dat ik meega of zo, maar ik heb dat toen wel gedaan. Ik kan zelf ook wel overprikkeld raken en liever even de rust opzoeken.
Hij heeft geluiddempende oordopjes op maat laten maken en gebruikt die ook. Op de fiets of al wandelend luistert hij naar muziek, dat helpt hem omgevingsfactoren weg te filteren waardoor hij minder afgeleid is en het gek genoeg net veiliger voor hem blijft.

Op een concert doet hij soms zijn ogen dicht als er teveel lichtspektakel is. (Concerten zijn dan wel echt een hobby van hem, maar hij weet dat hij zoiets dan vaak beter even doet bijvoorbeeld.)
Hij weet dat hij bij overprikkeling de signalen van zijn eigen lichaam niet zo goed herkent en plant dan voor zichzelf momenten in om zichzelf te verplichten iets te drinken of te eten en om naar de wc te gaan. Anders kan dat misgaan.
Hij heeft een cursus slaaphygiëne gevolgd omdat hij niet goed kan slapen. Hij kan grenzen aangeven, dat kan hij heel goed zelfs en dan kan hij zeggen dat het niet de moment is om hem aan te raken, maar dat hij wel weet dat ik dat goed bedoel.
Op net dezelfde manier kan hij zeggen dat hij liever heeft dat ik even zwijg, maar dat ik later gerust mijn verhaal kan doen, maar dat het nu even te veel is in zijn hoofd.
Zo voel ik me nooit afgewezen eigenlijk, hij kan dat echt mooi zeggen.

Wat hij ook doet is “dank u” zeggen als ik rekening hou met de gevolgen van zijn ass, zoals overprikkeling en hem dan de ruimte laat. Hij zegt meermaals dat hij dat enorm apprecieert. Omgekeerd respecteert hij mijn grenzen ook heel erg trouwens.
Het inzicht dat hij in zijn eigen functioneren heeft, deelt hij ook met mij. Hij kan mij ondertussen in de ogen kijken, maar toen ik hem over het laatst zei dat hij me toen niet in de ogen keek, zei hij gewoon

Het is gewoon even te bedreigend omdat ik over persoonlijke dingen bezig ben waar ik me best voor schaam. Maar ik vind wel dat jij dat moet weten, dus gaat dat zo net even iets makkelijker.

 

Lees Sophia’s verhaal – 7 delen reeks.

 

Toen hij dat gezegd had, keek hij me overigens wel meteen in de ogen en zei ik alleen maar “oké”.
Met aanrakingen is dat net zo. Daar waar hij in het begin redelijk hard schrok van aanrakingen van mijn kant, kan hij ze nu wel enorm appreciëren en knijpt hij zelfs even terug wanneer ik spontaan zijn hand vastneem en geeft hij zelfs weer dat hij dat eigenlijk wel leuk kan vinden. Toch zullen wij nooit een “klef” koppel worden die erg handtastelijk is of doet, zeker niet in het openbaar. Maar ook hier kan hij zonder mij af te wijzen zeggen dat hij het even liever niet heeft en bij die dingen zegt hij altijd waarom hij dat heeft.
Qua empathie dan? Zouden mensen met ass dat niet hebben? Ik denk het eigenlijk wel, meeleven doen ze sowieso heel erg. Ik merk soms wel heel erg dat mijn vriend me niet altijd helemaal begrijpt, maar hij doet heel erg zijn best het wel te begrijpen. Hij vraagt ook echt verduidelijking, hij vraagt wat mijn gezichtsuitdrukking wil zeggen, wat ik voel en wat ik denk. Als ik dan antwoord, vraagt hij verder indien hij het niet zo goed begrijpt en heel vaak stel ik dan eigenlijk wel heel veel empathie vast, al heeft hij alleen wat meer verduidelijking nodig dan anderen op dat moment.

Ik moet wel zeggen dat hij mij ook heeft leren “lezen”, van sommige gezichtsuitdrukkingen of handelingen van mij, weet hij heel goed wat ze willen zeggen ondertussen, vanwaar ze komen en wat er eventueel nog gaat volgen dan. Maar die verduidelijking vragen heeft hij geleerd bij de psycholoog, hij wil de mensen ook echt begrijpen, dat merk ik in alles en niet alleen bij mij… Bij mij durft hij simpelweg ook gewoon doorvragen tot hij het begrijpt. Bij anderen niet altijd, soms duurt het namelijk echt wel even.
Hij weet verder ook dat zijn nood aan structuur soms echt absurd is, maar omdat hij zelf vond dat hij daardoor leuke dingen miste, is hij daar zichzelf in gaan aanpassen. Maar dat doet hij dus voor zichzelf. Ik vind het boeiend als er die avond iets onverwacht op de planning komt, hoe hij dat dan op een uur tijd in zijn planning verwerkt krijgt met telkens die heel kleine stapjes aan te passen om zo te komen tot wat echt veranderd dient te worden in zijn planning, heeft hij ook geleerd bij de psycholoog en dat is echt knap vind ik.
Ik heb er echt al van staan kijken hoe hij dat doet en zelfs ogenschijnlijk redelijk vlot doet. Ik besef wel heel goed dat dat voor hem op dat ogenblik veel inspanning vraagt. Maar het in principe is simpel: onverwachte veranderingen doe je dat in kleinere stapjes en één voor één, is dat gemakkelijker ter verwerken dan in als in één groot geheel.

 

Afgelopen week hebben we ook een systeemgesprek gehad, al was dat omdat ik het even moeilijk had en ook hier staat hij heel erg voor open en werkt hij hierin ook heel erg in het tegemoetkomen naar mijn welzijn.
Die psychologe zei hem: “meneer, ik denk dat je je vriendin heel graag ziet.” Hij werd toen wat lastig en zei toen: “Ik heb nog nooit iemand zo graag gezien!”

Hij keek wel recht naar de grond toen en dat doet hij alleen maar als hij iets moeilijk vindt om te zeggen. In ieder geval staat mijn partner open voor therapie en heeft hij zelf al heel erg hard gezegd dat het

 

Het is dikke zever dat mensen met ass en zonder ass elkaar niet zouden kunnen begrijpen, je moet er alleen voor willen open staan, langs beide kanten.

Dat zijn zijn woorden en ik kan ze eigenlijk alleen beamen…

 

Sophia