Een artikel over verschillende taboe’s: ongepland, ongewenst zwanger zijn. Meterschap, abortus en adoptie. Onbespreekbare onderwerpen? Ik gooi ze vandaag op tafel! Onder mijn concept van anoniem schrijven, kan ik hier mijn mening schreeuwen!
Hoe denken jullie over deze zaken? Herkenbaar? Delen jullie mijn mening? Wat zijn jullie gevoelens hierbij?
Wil jij de meter worden?
Het begon bij die vraag
of ik meter wilde worden. Mijn frustraties begonnen te groeien toen bleek dat die moeder niet goed voor haar kind zorgde… Mijn hart brak, maar ik stond machteloos. Het kwetste me telkens weer als ze naar de drank greep, maar ik kon niet spreken. Blijkbaar moest ik mijn mond houden. Als ik vroeg naar het kloppend hartje kreeg ik een schouderophalend antwoord en een nee knikkende reactie.
Geen toekomst:
Ik wou zo graag mijn metekindje in de ogen kijken, en vertellen dat vandaag alles in orde is. Maar aan de andere kant, wou ik wel dat hij het licht zag? Wetende dat hij niet bij zijn ouders zou opgroeien, voor zijn leven lang vragen zou hebben en dat ik er niet zou kunnen zijn voor hem.
Het is hard, mijn hart brak. Ik stond machteloos. Mijn hoofd vervoerde me van het ene uiterste positief denken naar het andere uiterste donkere dal. Ik liep heel gevoelig, en elk gevoelig liedje op de radio deed me huilen.
Onder collega’s, kom ik van mars?
Of gewoon ouderwets?
Ik kon niet meer, ik stond op het randje toen ze het gevoelige onderwerp ook op het werk op tafel gooiden. Het pauze gesprek begon lachend over een collega haar dochter. Ze is 19 en samen met haar 23 jarige vriendje zijn ze drie weken een koppeltje. Moeder doet er maar gewoontjes over dat dochterlief komt vertellen dat ze seksueel actief zijn. Vertelt ze er ook bij dat dochter nog niet aan de pil is en onregelmatige regels heeft. Ze lacht er allemaal om, hoe het vriendje al blijft slapen en ze uren in de badkamer vertoeven…
Ben ik dan zo ouderwets? Ik zou toch heel wat strenger zijn!
Biecht ik luid op tegen mijn collega vrouwen.
- “Wees blij dat je dochter het je allemaal komt vertellen!”
- “Ze is 19 jaar dat hou je helemaal niet meer tegen!”
- “Wees blij dat ze hét thuis doen, en niet in een donker bos na een dancing!”
Misschien ben ik het daarmee wel eens? Hoe was ik zelf vroeger…
Het zijn de ouders die vroeger zelf het meeste uitstaken, die het hun kinderen het meeste verbieden!
Niet mijn uitspraak maar ik ben het er wél mee eens! Maar als je verder nadenkt heeft dat ook wel een reden! Wij ouders weten wat er kan mislopen als je niet oplet, wij kennen de gevaren omdat we ze zelf meegemaakt hebben. En misschien geven wij wel een strengere opvoeding omdat we onze kinderen daarvoor willen behoeden, daar al aan gedacht?!
Voor gevaar behoeden, en opvoeden!
Ik weet zo niet, maar als mijn dochter een jaar of 14 is en haar regels schieten er door, dan zit ik een week nadien al bij de dokter voor de pil! Laat ze dan maar jong zijn, maar dan is ze tenminste al veilig. En er zal al een grote doos condooms in huis zijn, en er zullen er al in haar portemonnee zitten. Ook dat zal ze weten!
Laat ze maar lachen! Die collega’s. Maar ik zal niet wachten tot mijn dochter 19 jaar is om haar voorlichting te geven!
Probleem opgelost zonder pijn:
“Ah, een curettage, dat is twee keer niets!” Hoor ik mijn collega’s zeggen! Ik val bijna van mijn stoel.
“Je bent 10 min binnen, en je stapt naar buiten zonder pijn.”
Dat kan misschien wel zijn? Maar ik geloof dat het voor je hele leven een litteken en verdriet nalaat. Toch?
“Ik was 13 jaar en ik ben met mijn moeder gaan shoppen. Terwijl hebben we een abortus gedaan. Toen ik thuiskwam waren we gaan shoppen hoor, zeiden we tegen mijn vader. Natuurlijk, ik had allemaal nieuwe kleren mee! Haha!
Toen ik 17 jaar was, hetzelfde verhaal.”
Is abortus de normaalste zaak van de wereld, dat je er zo licht kan over gaan? Is het alsof je iets overbodig in de vuilbak kiepert, zoals een lege verpakking melk? Ik snap het niet! Je neemt een leven weg! Het is moord!
“De psychologe zei dat ik rekening moet houden met drie zaken:
- Kan ik de opvoeding financieel aan?
- Waar zie ik mezelf binnen een paar jaar?
- Wie gaat voor mijn kind opdraaien? “
Mijn collega verteld over dat ze thuis woonde met haar drie zussen, dat een kind er niet bij paste. Dat haar zelfstandige ouders bij de bakker het niet zouden aankunnen. En financieel kon ze het niet aan want ze had geen job, en ze wou eerst afstuderen. … …
Er zijn moeders die het veel slechter hebben, en met minder moeten leven!
Zij had zussen en een liefdevol gezin om haar heen, ouders die financieel konden bijstaan. Een dak boven haar hoofd! En het belangrijkste: liefde!
Ze had haar kind kunnen vertellen hoe dapper ze als kersverse jonge mama de strijd is ingegaan. Ze kon fier haar diploma aan de muur getoond hebben. Ze kon haar kind belangrijke levenslessen meegegeven hebben. Ze kon dat kleine zieltje een kans op leven gegeven hebben!
Abortus: ik noem het een leventje geen kans geven!
Stel je voor dat je ziek bent, en de dokters geven je 10% kans om te overleven. Dan grijp je toch ook elke kans aan om te overleven?
Ik kan er niet mee om dat mensen zo onverantwoord met een leven kunnen omgaan.
Oja, al gehoord van de morning after pil!?
Oja, en nog zo iets: er bestaat ook ADOPTIE!
Ik denk aan mensen die jarenlang moeten proberen om kinderen te krijgen. Ik denk aan koppels die geen kinderen kunnen krijgen. Lesbische geliefden, of homo’s, het zijn ook mensen die een kinderwens kunnen hebben!
Ik denk aan mensen die maanden ivf proberen, en het misschien dan toch niet lukt… En ik denk aan al die mensen en ook anderen die gewoon gouden liefde willen geven aan een kind => adoptie
Adopteren:
En hoe komen die adoptie gezinnen aan een kind, welja door een ander (ongewenste) kind op te voeden! (Of andere situaties…)
Dus als die collega’s, en andere onverantwoorde trutten nu de volgende keer eens wat minder egoïstisch zouden handelen, zouden die zieltjes de volgende keer dan wel een kans krijgen op liefde?
Begrijp me niet verkeerd, alle respect voor de situaties waar het echt niet lukt om een baby te houden en op te voeden. Ik snap soms wel dat de keuze om het te kunnen wegdoen voor sommigen een geschenk is. Maar dat is dan weer een ander verhaal…
Juno in andere dimensies:
Ik zeg niet dat de optie adoptie simpel is… Kennen jullie de film Juno? Over een meisje dat ongepland zwanger geraakt na een avondje met haar vriendje. Ze besluit toch geen abortus te plegen, en ze gaat met haar beste vriendin op zoek naar de ideale ouders voor haar ongeboren kind. Die lijkt ze te vinden, maar het loopt toch ietsje anders dan verwacht…
Ik vind het een heel emotionele film, ik kan hem wel vijf keer zien, en toch pink ik meermaals een traan weg.
Geloven jullie in andere dimensies? Zo zou deze film ook kunnen zijn, want ik heb het gevoel dat er in deze film elke 3 minuten beslissingen moeten gemaakt worden…
- Als ze nu gewoon correct een condoom zou gebruikt hebben én de pil zou genomen hebben? Dan was de film al snel THE END. Dan was er helemaal geen film.
- Wat als beslist zou hebben om wél abortus te plegen?
- Wat als ze zou gereageerd hebben op een zoekertje van een ander koppel?
- Wat als ze het allemaal niet meer zag zitten en zelfmoord zou plegen?
- Wat als ze ervoor zou gekozen hebben om het kind zelf te houden?
- Wat als ze niet meer zou samen komen met haar vriendje?
Misschien moet ik wel een artikel schrijven over taboes, als ik dit zo overlees. En over rolmodellen…
Zoveel verschillende wegen zou deze film kunnen inslaan… En zo is het ook in het leven. We mogen niet in het ‘als’ gaan piekeren. Maar ik geloof er wel in dat het leven gevormd wordt door verschillende keuzes die als schakels aan elkaar hangen. We staan er niet bij stil hoe elke beslissing de andere beïnvloed, en hoe elke weg die we inslaan ook de anderen hun levenspaden verlegt…
Abortus, adoptie, kind zelf opvoeden, geen enkele weg is altijd alleen maar zonneschijn. Maar ik geloof ik het lot, in wat moet zijn. In welke dimensie dan ook.
Coco
Dit artikel durf ik alleen maar plaatsen dankzij ons Anonieme concept, ik zou anders mijn mening helemaal niet durven uitroepen! Ook meeschrijven onder een pseudoniem? Ook jij bent welkom in ons team! Eenmalig je hart luchten, of maandelijks? Neem vlug contact met me op! Dan kijken we samen wat mogelijk is.
anoniemjezelf@gmail.com
anoniemjezelf.wordpress.com 