Een gedicht aan een ongeboren, levenloze vruchtje, in de kille buik van die ene vrouw…
Ik heb afscheid van je moeten nemen, van het idee dat je er kon zijn, maar je was iets dat er amper was. Je bent een verlies voor me, iets wat ik mis. Waar ik toch zo naar uitkeek, ik had voor je willen zorgen. Als meter, als je beste vriendin. Maar je mocht het licht niet zien, niet genieten van de liefde die er kon zijn.
Geen foto, geen herinnering. Geen afscheid kunnen nemen. Geen teentjes of vingers tellen. Geen blik werd me geschonken. Niets. Maar de herinnering blijft, ook al is die zo klein en somber.
Vaarwel liefje! Ik hou van je!
Hallo liefje,
Je kent me niet,
Ik ken jou amper.
Maar ah wat had ik je graag leren kennen!
Heb je lang bestaan?
Ben je gegroeid uit een leugen?
Was je er maar nog.
Ik wou dat alles goed met je kwam,
Dat ik je in mijn armen kon nemen
En voor je zorgen.
Maar je kansen waren zo klein,
Zoveel twijfels en vragen.
Kon ik je maar in mijn armen nemen,
En je vertellen dat je welkom bent,
Geliefd.
Maar het lot had iets anders in petto.
Wist ik maar waartoe dit allemaal leid…
Kon ik maar helpen,
Voel me zo machteloos.
Ik wou dat ik je alle liefde kon schenken.
Kon ik je nu maar omarmen.
Weet dat ik voor altijd om je geef,
Waar je ook bent, liefje.
Coco
Je meter niet voor heel even,
maar voor altijd!
Iemand die een liedje kent dat aansluit op mijn gevoel? Reageer gerust…
Iemand die dit gevoel herkent? Een eigen ervaring? Je mag dit artikel niet kopiëren, wel delen! Of schrijf hier mee, je eigen artikel. Samen, je bent niet alleen!
anoniemjezelf.wordpress.com 