Twijfels, door jullie geschreeuw!

Ik zit in de tuin met tranen in me ogen en een brok in me keel.
Het geschreeuw van de buren op elkaar, de negativiteit tegen elkaar en de ongezelligheid met elkaar doen me verdriet. Maar doen me ook herinneren aan mijn jeugd. Bij mij thuis was het ook vaak zo. Is het dan normaal dat er zo met elkaar wordt omgegaan. Denk en verlang ik naar een wereld die er niet bestaat?

Ik kijk naar mijn zoontje die zit te spelen in de zandbak, knuffel hem extra tijdens het drinken en hoop zo ontzettend hard dat het bij ons over een paar jaar er niet zo aan toe gaat. We denken regelmatig na of we nog een tweede willen of niet, maar als ik dan de ruzies hoor denk ik: nee een kind is voldoende.

Maar ook hier hebben we toch ook wel regelmatig strijd met onze kleine boef die lang niet altijd wil luisteren. En tja wat zullen de buren op die momenten dan wel niet van en over ons denken.

De perfecte moeder bestaat niet, gezinnen waar geen strijd en gezeur is denk ik ook niet. Maar toch vraag ik me zo vaak af, hoe kan ik er voor zorgen dat me zoontje het leuk heeft bij ons, blij is met ons en het liefst voor altijd bij ons blijft wonen. En hoop ik maar dat hij nu blij en gelukkig is met ons.

Soms verlang ik naar een hutje op de heide. Waar je geen “last” hebt van andere mensen, kan genieten van de rust en tot rust kan komen. Waar je kan doen wat je graag wilt en kan zijn wie je wil zijn.

Verlangen jullie daar soms ook zo naar? Zijn mijn twijfels herkenbaar?

 

Janine

 

Pinterest