Mijn geheim: Saldo ontoereikend.

In Hollywood:

Hollywood films met de bekende scène waar een mode popje een prachtige baljurk of romantisch trouwkleed gaat shoppen? Of ze staan in de supermarkt met een lange wachtrij achter zich. En dan komt na die beroemde creditkaart handeling ‘saldo ontoereikend’ tevoorschijn….

In de films en serieus is zo’n situatie altijd affrontelijk.  Al de ogen in de wachtrij zijn op jou gericht, omdat het aan een kassa snel moet gaan. Of in de luxe kledingwinkel zie je mensen mededelend kijken. Wat een afgang!
In the movies halen ze dan een andere kaart tevoorschijn, of in het slechtste geval zit je op restaurant en knippen ze je visa kaart met de schaar door…

 

Mijn situatie:

Een kaart waarmee ik honderden euro’s in de min kan gaan heb ik niet, een erfenis heb ik ook niet. Op restaurant ga ik twee keer op een jaar. Mijn kennis van merkkledij is aan de lage kant. En ook een baljurk heb ik zeker niet in mijn kast hangen.
En toch ken ik het vervelende gevoel van dat schermpje dat me vertelt dat er niet genoeg geld meer op mijn kaart staat…

 

Watertanden:

Samen met mijn kleine zoontje ben ik net het warenhuis door gelopen. “Mag ik dit? Oh dat is lekker, mag ik dat?” Dat is al de eerste opdracht, neen zeggen tegen die lieve puppy ogen die ook wel wat lekkers verdienen. Maar het is allemaal zo duur…

Mijn buik knort ook bij het zien van al die chocolade en mijn favoriete cornflakes. Maar ik neem een doos in mijn mandje van het huismerk, goedkoper maar zeker niet minder lekker. Zoonlief negeer ik even, en besluit me nog even te trakteren op een pot yoghurt die afgeprijsd staat omdat hij vandaag op moet.

“Wat eten we vanavond?” Dé vraag van elke dag. Dus ook nog even naar de vleesafdeling hollen. Waar zijn die promo’s? Dat is de onderste plank in de koelkasten die ik altijd het eerste bekijk. Bonus vandaag! Ideaal, met een mega family onder één dak moet je gaan nadenken en tellen dat elk buikje net genoeg gevuld geraakt.

Samen met zoonlief rijden we de gang voorbij met koek. En ook de frisse frisdrank flesjes lachen naar ons, maar ik ben van mening dat er thuis wel te drinken valt. Even wachten maar.
De vers geleverde chocolade van de Sint stappen we oog toeknijpend voorbij, net een doosje munt bolletjes kunnen me verleiden om in mijn mandje te vallen.
Laat ik maar niet denken aan dat speelgoed en de cadeau’s die straks onder de boom moeten tevoorschijn getoverd worden…

 

Aan de kassa:

Blij dat ik niet te lang moet aanschuiven met mijn zoontje, komen we aan de kassa. Heel de weg van het binnenkomen tot nu, heb ik al in mijn hoofd lopen tellen… Tot op de cent af weet ik hoeveel ik ga moeten betalen. Dat rekenen is een overlevingsgewoonte geworden. Als je aan het einde van de maand amper iets over hebt, dan ga je zo leven. Dat is een feit, en realiteit.

 

Saldo ontoereikend:

Ik steek mijn bankkaart in die gleuf, in het volle vertrouwen dat alles wel goed komt, zoals altijd. Toch wacht ik iedere keer met een klein bang hartje af, zal het een goeie pieptoon geven?
Plots verschijnt het gevreesde beeldscherm: “Saldo ontoereikend.” Mijn hart maakt een grote sprong in mijn borstkas en nu al breekt spontaan mijn angstzweet uit. Hoe ga ik dit aanpakken?

Niet panikeren, rustig blijven. Zoonlief niet zenuwachtig maken, denk ik, dat is het belangrijkste om dit te overleven. “Mama heeft haar even misrekend, niets aan de hand.”

Ik bel even naar huis, naar mijn man op de sofa. (Klungel die ik ben, nee ik heb die app nog niet op mijn gsm!) Ik vraag hem hoe de zaken staan, en inderdaad: ik was deze week naar de bakker geweest. Had daar mijn drie broden met mijn kaart betaald. Totaal niet meer aan gedacht omdat ik daar normaal cash betaal.
Dus er stond minder op mijn kaart dan ik dacht! Manlief zei me dat hij niet meer kon bijstorten, overmorgen pas wordt de loon gestort.

 

Alle ogen op ons gericht:

Daar sta je dan… Er vormde zich een wachtrij achter me… De kassierster had al enkele mensen voor gelaten terwijl ik naar mijn man belde. Maar mijn voedingswaren stonden wel nog op een stapel op me te wachten.
Er stond nog geld op mijn rekening, maar heel wat minder dan ik dacht.

 

Beslissen:

En dan moet je als moeder gaan beslissen: wat is het belangrijkste dat ik mee naar huis neem? Cornflakes en muntsnoepjes vallen al snel af, geen kleine luxe voor mij. De promo’s sla ik ook af, zodat als ik reken ik net genoeg heb om enkel het vlees te betalen. Ik wil vanavond een goeie maaltijd op mijn bord!

 

Huilen!

Samen met mijn zoontje stap ik de winkel weer uit, er is heel wat tijd voorbij gegaan met dit hele gedoe. Ik ben opgelucht dat ik al die ogen nu kan ontwijken, en gewoon terug kan ademhalen. Ik hou me sterk, maar onderweg naar huis huilt mijn hart.

Ik had al zó weinig vast aan de kassa, en ik ben met nóg minder de winkel uitgelopen. Waarom is het leven zo duur en oneerlijk? Andere mensen die lijken maar wat in hun winkelkar te gooien, en ik moet over élk pakje gaan nadenken. Altijd dat tellen en keuze’s maken, altijd de kinderen voorop, amper iets voor mezelf.

Mijn hoofd sloeg op hol, ik moest het allemaal even verwerken.

 

Feestdagen:

Straks is het Sinterklaas. Daarna komt er een boom waar pakjes moeten onder liggen. De Kerstman vergeet niemand. En ook met Nieuwjaar moet er uitgebreid gegeten worden.

Deze dagen zijn altijd improviseren. Selfmade cadeautjes met liefde gemaakt en geschonken. Centjes opzij proberen ‘sparen’ om toch iets uitgebreider op tafel te kunnen zetten. En elk jaar dezelfde versiering, het aankleden met theelichtjes.

We maken het er het beste van, maar ik ben toch altijd blij als het terug Pasen is en de chocolade gewoon uit de hemel valt…

 

 

C.J.

 

 

Geplaatst onder de “Mijn Geheim” rubriek.
Het voelt goed om mee te schrijven.