1 november, Allerheiligen, voor mij niet.

Morgen is de dag weer daar wanneer iedereen, of toch de meesten, op het kerkhof de graven van hun geliefden bezoeken. Allerheiligen. Ik moet er aan herinnerd worden dat dit deze datum is, want voor mij is deze dag een dag zoals een andere.

Kun je geloven dat ik nog nooit opnieuw het kerkhof bezocht heb? Bij een begrafenis, crematie zal ik erbij zijn, uit respect. En ook in de kerk zal ik zeker een traantje wegpinken. Meerdere zelfs… Ik ben een té gevoelig mens op dat vlak. Maar verder blijf ik weg van een begraafplaats. Ik vind het eerder iets griezeligs dan een liefdevolle omgeving. Die kille plek is niets voor mij, daar zou ik niet kunnen gaan picknicken en tegen een steen babbelen.

Ieder zijn ding, het is een persoonlijke keuze. Respecteer mijn mening.

Ik hou eerder van de gedachte dat ik hun geest in leven hou door de herinneringen te koesteren. Zo kijk ik graag af en toe terug naar foto’s. En heb ik thuis een kastje waar alle doodsprentjes in staan, met kaarsjes bij. Daar kijk ik vaak naar, en daar praat ik tegen. Dat helpt me bij het verwerken van het verdriet. En zo hou ik hun herinnering in stand.

Ook voorwerpen van die overleden personen, zijn me zeer dierbaar. Dat kan een beeldje zijn, een ring of een broche. Zulke dingen zijn prullen, maar voor mij zijn ze goud waard. Het zijn zo van die tastbare laatste dingen, waar ik veel aan hecht.

 

Maar een kerkhof bezoeken, op één dag van het jaar allemaal daarheen. Bloemen kopen die de maand nadien toch niet meer bloeien door het koude winter weer, nee dankjewel. Ik hou de herinnering aan hun wel op mijn manier in ere.

 

Coco

 

Wat is jullie mening? Hoe gaan jullie om met verdriet? Wat zijn jullie rituelen op deze 1 november, Allerheiligen? Ik ben benieuwd naar jullie spirituele inzichten en gedachten.